کودک_آزاری به هرگونه فعل یا ترک فعلی گفته می شود که موجب آزار جسمی یا روانی کودک شود؛ به گونه ای که سلامت، بقا، یا فرآیند رشد و شکوفایی او را به خطر بیاندازد.

تحلیل دکتر حامد بخشی، عضو هیات علمی گروه جامعه شناسی پژوهشکده  گردشگری جهاد دانشگاهی را با عنوان «کاهش کودک آزاری در گرو تقویت ارزش های جامعه» می توانید در ادامه بخوانید:

 

#کودک_آزاری به هرگونه فعل یا ترک فعلی گفته می شود که موجب آزار جسمی یا روانی کودک شود؛ به گونه ای که سلامت، بقا، یا فرآیند رشد و شکوفایی او را به خطر بیاندازد.

امروزه عمدتا شاخص های کودک آزاری را صدمه جدی #فیزیکی یا #عاطفی، آزار #جنسی و نیز استثمار کودکان (نظیر به کار اجباری واداشتن آنها برای کسب سود) عنوان می کنند.

با این حال، تعریف کودک آزاری به ارزشهای فرهنگی هر جامعه در ارتباط با کودکان، تربیت و وظایف #والدینی وابسته است.
حتی درون یک جامعه نیز تعریف ها و حد و مرزهای متفاوتی میان آنچه کودک آزاری قلمداد می شود، وجود دارد.

برای مثال، برخی غفلت یا بی توجهی را در تعریف کودک آزاری نمی آورند، به خاطر اینکه میزان توجه به کودک از فرهنگی به فرهنگ دیگر متفاوت است و بی توجهی در بسیاری مواقع تعمدی نیست و سرپرست ممکن است به صدمات ناشی از بی توجهی آگاه نبوده باشد.

کودک آزاری در یک طبقه بندی کلی، به چهار دسته عمده تقسیم می شود:
  1. آزار جسمی
  2. آزار روانی
  3. آزار جنسی
  4. غفلت و بی توجهی به کودک
کودک آزاری معلول آمیزه ای از عوامل شخصی، اجتماعی و فرهنگی است.  به طور کلی علل کودک آزاری را می توان به 4 دسته تقسیم کرد:

  1. #خشونتی که از نسلی به نسل بعد منتقل شده، که در آن والدین خشونتی را که به خود آنها در کودکی اعمال می شده می آموزند و به فرزندانشان اعمال می کنند. تحقیقات نشان داده که حدود 30 درصد از کودکانی که قربانی کودک آزاری هستند، در آینده والدینی می شوند که کودکان خود را آزار می دهند.

  2. فشارهای اجتماعی، نظیر بیکاری، فقر، بیماری، و نیز اعتیاد از مواردی هستند که زمینه ساز کودک آزاری می شوند.

  3. انزوای اجتماعی و ارتباط اندک با جامعه، که موجب می شود فرد نتواند برای کاهش فشارهای اجتماعی از حمایت های اجتماعی و آشنایان و خانواده برخوردار شود. همچنین این فقدان ارتباط، انگیزه اندکی برای تغییر رفتار برای والدین ایجاد می‌کند.

  4. ساختار خانوادگی، نظیر خانواده تک سرپرست، یا خانواده های با نامادری یا ناپدری میزان بالاتری از کودک آزاری را نسبت به خانواده های والدینی نشان می دهند.

در مجموع با توجه به شرایط جامعه ما و توان سازمان های حمایت اجتماعی، همچنان برای کاهش کودک آزاری باید در درجه اول چشم به خانواده ها و اقدامات فرهنگی برای متقاعد سازی و تصحیح رفتار آنان داشت.

آگاهی بخشی به والدین برای مراقبت از کودک خود در برابر دیگران، آگاه سازی کودک برای مراقبت از خود در مقابل درخواست های نامشروع سوء استفاده کنندگان و در نهایت مداخله های اجتماعی برای «حمایت در خانواده» از کودکان اقشار حاشیه ای (نظیر کودکان کار) راهکارهایی هستند که برای کاهش مساله کودک آزاری می توان مورد استفاده قرار داد.